SZABLA HUSARSKA   

Polska szabla husarska początek XVII w.

więcej

 Linki :   heinz-soyer.pl  -  ratownictwo.com.pl  -  langaindustrial.pl  -  resqtec.pl  - 

sava.info.pl  -  vetter.pl  -  wodkan.eu  -  zumro.pl  -  dziembowska.pl  -  soyer.co 

PL  |  EN  |  DE 

SZERMIERKA -

SZABLA   

Szabla   wywodzi   się   z   Azji   Centralnej   -   powstała   tam   około V–VI    wieku.    Ludy    koczownicze,    które    zamieszkiwały    na rozległych   stepach   wschodu   Europy   i   Azji,   prowadziły   tryb życia   związany   z   jazdą   konną.   Broń   przybrała   więc   cechy, które   czyniły   ją   przydatną   w   walkach   pomiędzy   konnymi jeźdźcami.    Pojedynek    często    rozstrzygał    jeden    mocny, celny   cios   zadany   w   górną   część   ciała   (głowę,   szyję   albo bok)   podczas   mijania   przeciwnika   cwałującego   na   koniu. Podczas,    gdy    budowa    miecza    nadaje    się    dobrze    do rąbania,   to   krzywizna   szabli   umożliwia   cięcie.   Wobec   lżej osłoniętego   przeciwnika   odzianego   w   kilka   warstw   tkanin zakrzywiona     broń     jest     skuteczniejsza.     Tkaniny     mogą wyhamować     energię     miecza,     a     broń     z     krzywizną     z łatwością je rozetnie.  Pierwsze    szable    miały    stosunkowo    niedużą    krzywiznę    i przywędrowały     do     Europy     wraz     z     Awarami,     jednak wówczas    nie    przyjęły    się.    Rozpowszechniły    się    dopiero, gdy   pojawiły   się   ponownie   około   XV   w.   przy   kontaktach   z Turkami    (wtedy    też    przyjęto    je    w    świecie    arabskim).    W Europie   zachodniej   szable   nigdy   nie   zyskały   popularności. Natomiast   w   Europie   środkowo-wschodniej   (na   Węgrzech i    w    Polsce)    w    XVI    i    XVII    wieku    nastąpił    jej    prawdziwy rozkwit.   Podczas   gdy   w   Europie   zachodniej   popularność zdobywała   szpada,   w   krajach   wschodnich   (na   Węgrzech, w    Polsce    i    na    Rusi)    narażonych    na    nieustanne,    ciągle powtarzające    się    wojny    z    ludami    Wschodu    (Turkami, Tatarami),   przyswojono   sobie   szable   przydatne   w   walkach konnych.  Głownia   wczesnych   szabel   na   Węgrzech   miała   niewielką krzywiznę.    Wzorowano    je    na    szablach    Turków,    miały bardzo      długie      jelce      mieczowe.      Ten      rodzaj      szabli, rozpowszechniony    także    w    Polsce,    przekształcił    się    w szablę      husarską,      którą      uznaje      się      za      najbardziej uniwersalną   szablę   świata.   Była   ona   wyważona   zarówno do     cięć     zamachowych     z     ramienia,     a     także     do     cięć bezpośrednich.  O   ile   w   krajach   Europy   zachodniej   za   broń   przyboczną służył   rapier,   a   następnie   szpada   to   na   wschodzie   Europy taką     funkcję     przyjęła     szabla.     W     tym     czasie     Polacy wyśmiewali    francuskie    rożny    (czyli    szpady),    pogardliwie odnosili       się       też       do       podstępnych       metod       walki proponowanych    przez    mistrzów    z    Włoch.    Szabla    była używana   również   do   starć   pieszych,   choć   pierwotnie   nie była    do    tego    przeznaczona.    Podstawą    szermierki    na szable   zawsze   były   cięcia   zadawane   w   górną   część   ciała (głowę   i   tułów)   i   w   zasadzie   nie   zadawano   cięć   poniżej pasa    ani    w    rękę    uznając    je    za    niewłaściwe.    Podobnie podchodzono    w    szabli    do    pchnięć,    choć    w    przypadku polskich   lekkich   szabel   były   one   możliwe,   rzadko   jednak   w praktyce     stosowane.     Powyższe,     historyczne     już     dziś, praktyki   związane   z   szermierką   na   szable   odzwierciedlone są także we współczesnej szermierce sportowej.  We    Włoszech    uważa    się,    że    ojcem    nowoczesnej    szabli sportowej   był   Włoch   Italo   Santelli,   który   przeprowadził   się na   Węgry   w   1896   roku   i   dostosował   nauczanie   włoskiej szermierki   do   tradycji   szabli   węgierskiej.   Stworzył   "system Santelli"    oparty    na    znacznie    szybszej    obronie    niż    w istniejących    wcześniej    sekwencjach    treningowych.    Italo Santelli   udowodnił   skuteczność   swoich   teorii   biorąc   udział i    zdobywając    srebrny    medal    olimpijski    na    Igrzyskach Olimpijskich   w   Paryżu   z   1900   roku   w   kategorii   męskiej szabli indywidualnej.  Dzisiaj    szabla    jest    jedną    z    trzech    broni    współczesnej szermierki      sportowej.      Szabla      różni      się      od      innych współczesnych    broni    szermierczych,    szpady    i    floretu,    a trafienia      zadaje      się      głównie      cięciami      i      rzadziej pchnięciami,   co   zwiększa   szansę   na   zdobycie   punktu.   Z tego   powodu   ruchy   i   ataki   szermierzy   walczących   szablą są   niezwykle   szybkie   i   oparte   na   zręczności.   W   przypadku pozostałych   dwóch   broni   punktowane   są   tylko   pchnięcia. Konkurencje    poza    rodzajem    broni    różnią    się    ważnym polem   trafienia:   w   szpadzie   jest   to   całe   ciało,   w   szabli   - górna   połowa   ciała   (od   pasa   w   górę),   we   florecie   tylko tułów.   

SZABLA  

Szabla polska początek XVII w.

więcej

SZASZKA  

Szabla kaukaska ( szaszka ) XIX wiek

więcej